Bir insan

 Blog dünyasının çok hareketli olduğu, hayatın omuzlarımıza çok fazla yükünü yığmadığı eski zamanlardan bir zamanda, gizemli biri bir mail yazmıştı. Bana ahretliğim diyordu, başta garipsesem de sonraları alışmıştım bu komik bulduğum hitap şekline. Kalbim yerine sığmayacak gibi o ilk heyecanlar, meraklar, kim acaba, yakışıklı mı, nerden gibi aklımda binlerce soru... Gel zaman git zaman, uzun süreli mailler neticesinde birbirimizi daha iyi tanıdık, fotoğraflarımızı gönderdik. Aman Allah'ım, o da ne!? Çok yakışıklı, inanılmaz sevimli bir çocuk. Bir de o kadar dilinden bal damlayan biri ki, saatlerce konuşuyoruz. Aradan ne kadar zaman geçti, biz ne kadar mailleştik hatırlamıyorum. En sonunda görüşmeye karar verdik. O zamanlar yaşadığım T. şehrinde buluşacaktık, çok heyecanlı bir bekleyişin ardından kavuştuk. 

    Gerçek hali fotoğraftakinden daha iyiydi, adeta aşık olmuştum. Uzun boylu, incecik belli, inanılmaz güler yüzlü, yakışıklı ve tatlıydı. Benim aksime, oldukça çılgın, aklına geleni geldiğinde söyleyen ve yapan, kadeh gibi çınlayan kahkahalarla her yeri inleten, bunun yanında sürekli gizem yaratmayı seven, doğru mu yalan mı söylediği belli olmayan, karanlık bir tarafı da olan biriydi. Tam insanın hayatını s.kecek o sihirli kombinasyon...

    Beraber çok güldük, çok eğlendik, çılgınlar gibi seviştik, unutulmaz bir hafta yaşamıştım. Ben işe gitmek zorundaydım ama işimle evim yakın olduğu için öğle aralarında eve koştur koştur sırf onu görmek için geliyordum. O daracık zamanda bile sevişiyorduk. Ben gitmem lazım dedikçe o devam ediyor, sürekli işe geç kalıyordum ama o küçücük çalıntı kaçamaklar o kadar eğlenceliydi ki...

    Ancak aksilik bu ya, yakın arkadaşlarımdan birinin uzak bir şehirde düğününe gitmek zorundaydım. Beraber İstanbul'a gidelim arkadaşımda kalırız, hem de gezeriz diye konuştuk. İstanbul'un altını üstüne getirdik, çok yürümekten ayağım burkulmuş olmalı ki, ikinci günü evden dışarı çıkamadık, ağrı geçmeyince hastaneye gittik. Ayağımı zedelemişim, bir krem verdiler ama gezimiz zehir olmuştu ve baya mahcup hissetmiştim.

    Ayrılacağımız son gece, çılgınlar gibi seviştik. Ama onda doğru olmayan bi şeyler vardı, anlam veremediğim, yine karanlık olan yanından bi şeyler... Biz seviştikçe, o ağladı, sicim gibi gözlerinden yaşlar akıyordu. Hem deli gibi zevk alıyorduk hem de çılgın gibi ağlıyordu. Gözlerini silmeye çalıştım, dilim döndüğünce teselli etmeye uğraştım. O kadar çok ağladı ki, ellerim gözyaşlarını silmeye yetmedi, gözyaşlarından göğsüm ve yatak sırılsıklam olmuştu. Neden ağladığını sorduğumda, hiç bir cevap vermedi. Ne yapacağımı bilememiştim, sanmıştım ki gideceği ve ayrılacağımız için ağlıyor. Teselli etmeye çalıştım, kendi acımı bir tarafa bırakıp ona güzel sözler söylemeye çalıştım, yeniden buluşacağımızın sözünü verip, iletişimimizin devam edeceğine dair  yeminler ediyordum.

    Onu uğurladıktan sonra bir daha hiç bir haber alamadım, mesajlarıma ve maillerime cevap vermedi. Ne olmuştu böyle aniden hiç bir fikrim yoktu. Çok denedim, yeniden yeniden mesajlar yazdım, nedenini sordum. Bütün aklımdaki soru işaretlerim yanıtsız kalmıştı. Bir insan nasıl ki  çaresizce ortada kalırsa, elim yüreğimde, yüreğimde milyonlarca soruyla öylece kalakalmıştım. Yıllardır da sorularımın hiçbirisine cevap bulamadım. Benim için o gecenin gizemi hiç bir zaman çözülmedi.