Hayata dair güncellemeler 7 (ayrılık sonrası)

    Üzerinden neredeyse altı ay gibi bir süre geçti ve bu ayrılık sürecinin beni bu kadar yıpratacağını düşünmemiştim. Bitmesi değil belki de, sanırım bitme şekli beni çok etkiledi. 

    İlacın belirgin rahatlatmasına rağmen zaman zaman kendimi olayları düşünürken buluyorum ve uykularım hala kaçabiliyor. Hala pek de hüzünlü şarkıları dinleyemiyorum. Biliyorum öyle olmayacağını ama sanki hiç bir zaman üstesinden gelemeyecekmişim gibi hissediyorum.

    Yarın terapinin ilk günü! Geçen hafta terapistten bilgi ve randevu almak için ilk aradığımda bana olayları biraz anlatmamı istedi. Onu ve yaşanılanları konuşurken gözlerimin yanmasına, boğazımın kurumasına ve sesimin çatallanmasına engel olamadım. Halbuki benim de kusurlarım vardı ve yeniden beraber olmayı teklif etmesine rağmen bitirmeyi isteyen bendim. 

    Yaşadıklarımdan mütevellit, herkesin zaman zaman yaşadığı gibi, geçmiş ilişkilerimdeki hatalarımı sorguluyorum. Kabul ediyorum, bir şeytan  değildim ama  kanatlarını açmış, beyaz donunu giymiş bir melek de değildim. İnsan kadar insandım işte. Herkes kadar insan... 

    Çok kırıldığım anlar olduğu gibi çok kırdığım insanlar da oldu. Acaba onların ahı mı tuttu'yu sorgularken aklıma bir iki isim geliyor. Çok mu üzmüştüm, çok mu kırmıştım, çok mu incinmişti can(m)dan yerleri, yoksa hiç umurlarında olmamış mıydı ve sadece ben mi hassas düşünüyordum?

    Eğer hala geçmişten birileri beni okuyorsa(düşük bir ihtimal ama) ve ben onları incitmişsem, ah'ları feci tuttu, Allah çok belamı verdi, burnum bir avuç boktan kurtulmadı. Ricam şudur ki; haklarını helal etsinler, gençliğime, toyluğuma ve cahilliğime verip büyüklük penisini (pardon) payesini boyunlarına assınlar ve beni affetsinler! Beni bu vicdan azabından âzâde kılarak yüce gönüllülük göstersinler!