Eksiliyor dostlar

 Zakkum - Anason

    Yaş ilerleyince mi böyle oluyor, insanlar mı garipleşiyor yoksa zamanla hayat meşgalesi mi insanları eskitiyor bilmiyorum. Belki de hepsi! Ama hayat maratonunda her geçen gün arkadaşlarımız, sevdiklerimiz birer birer eksiliyor. Bu demek değil ki hepsi ölüyor, hayır bazısı ile artık yollar ayrılıyor. Yiyecek ekmek, paylaşılacak anılar kalmıyor.

    Son dönemde aramızın iyice limonileştiği çocukluk arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. En eski arkadaşlarımdan biri. Ta ilkokul yıllarımdan... Bu da yaklaşık 26 yıl(yazıyla yirmialtı) ediyor neredeyse. Bu kadar uzun bir arkadaşlık asla bitmez gibi geliyor kulağa, değil mi? Ama sudan sebeplerle bitiveriyor bazen ilişkiler. 

    Lisede o farklı ilde okudu, üniversitede farklı illere dağıldık, aralarda birbirimizin bulunduğu illerde görüştük, veya ortak arkadaşlarımızın olduğu illere gittik, sonra o UK'ye geldi, akademik kariyer yaptı. Bunca süre boyunca sürekli iletişim halindeydik, tatillerimizi ona göre ayarladık, memlekete gideceğimizde tarihleri denk getirmeye çalıştık. Beraber gezmeye, pikniğe gittik, filmler, konserler, her şeyi beraber yaptık. Hatta son dönemde biz de UK'ye taşındığımız için evlerine gidip bir süre misafir olarak kaldık. Neredeyse bütün çocukluk, gençlik yıllarımda o vardı. Bir çok güzel anı paylaştık, bir sürü güzel şeye tanıklık ettik.

    Ve ne olduysa oldu, bir akşam watsapp arkadaş grubunda(Ortak bir watsapp grubu ve yakın olduğumuz başka arkadaşlar da var.) aniden olay bir tartışmaya döndü. 

    Ben yeğenimin üniversitede Fransız Dili'ne yerleştiğini, maddi durumlarının herkes tarafından bilindiğini, yardımcı olmak isteyen olursa memnun olacağımızı söyledim. Vay efendim, aldığı puanla yerleşebileceği ingilizce bölümler varmış, niye o ildeki, bir de niye Fransız dili yazıp o üniversiteye gitmiş. Gayet kibar bir dille: "Yeğenimin yaşadıklarını biliyorsun, yenilir yutulur şeyler değildi, biz bunu bile kazandığına dua ettik, kaldı ki artık yapacak da bir şey yok, tercih dönemi yapıldı geçti, yerleşti zaten." dedim. Yanlışsa da yanlış tercihti ve artık yapacak bir şey gerçekten yoktu. Cevaben dedi ki: "Boş yapma! Ben bu coğrafyayı bildiğim için sonra pişman olmasın diye şe'ettim." dedi. Ben de bunun üzerine dellenip: "Sen boş yapma aq!" deyip konuşmayı bitirdim. Diğer arkadaşlar sakin olmamızı söylediler vs. Ama artık olan da olmuştu.

   Son dönemlerde ailevi sıkıntıları olduğunu biliyordum. Hatta belki orta yaş krizi, belki de psikolojik bir takım buhran dönemine girmiş olabilirdi. Ben de kendimce sıkıntılar ve problemler yaşıyordum. Ama bu süreçte kimseye saldırıp, kimseyi kırmıyordum. Kendi içimde yaşayıp kendi kendime zarar veriyordum hepsi bu kadar. 

    Tüm olanları bir kenara bırakıp onca zamanın hatırına dün aradım. Telefon açılmadığı gibi sonrasında da herhangi bir dönüş olmadı. Bu durum kendimi daha da kötü hissetmeme neden oldu. Watsapp'tan aradığım için internetinin çekmediği veya kapalı olduğu durumda onun telefonunda arama kaydımın görünmeme ihtimali var.(Ya da ben mi öyle inanmak istiyorum?) Hem kızgın hem kırgınken şimdi de enayi gibi hissediyorum. Yeniden arayıp aramama konusunda kararsızım. 

    Böyle olsun istemezdim. Üzgünüm sadece.